فشار خون بالا یك وضعیت پزشكی است كه می‌تواند در اثر استرس بیش از حد، چاقی، مصرف بالای نمك، دیابت و غیره ایجاد شود. احتمال بروز بیماری‌های قلبی عروقی، مانند سكته قلبی، نارسایی قلبی و اختلالات كلیه با داشتن فشار خون بالا افزایش می‌یابد. در فهرست زیر به ده ماده غذایی كه در پایین آمدن فشار خون موثرند، اشاره شده است:

تره فرنگی: تره ‌فرنگی، پیازچه، ترب و... به دلیل دارا بودن فیبرهای غذایی و ویتامین‌های گوناگون نظیر ویتامین‌های گروه B و C ، همچنین گوگرد و موادی نظیر سلولز و ازت خواص ضد عفونی‌ کنندگی داشته و در کنار آن قادر به کاهش فشار و چربی‌های خون هستند.

موز: سرشار از پتاسیم و شاید مهم‌ترین ماده مغذی برای كاهش فشار خون بالاست. مصرف یك عدد موز در روز شما را از فشار خون بالا دور نگه می‌دارد.

کیوی: این میوه سرشار از پتاسیم و ویتامین C بوده و به كاهش فشار خون كمك می‌كند. كیوی همچنین آنتی‌اكسیدانی به نام لوتئین دارد كه سیستم حفاظتی بدن را تقویت می‌كند.

سیر: معجزه می‌كند؛ زیرا دارای خواص متعددی است كه از لخته و ضخیم شدن رگ‌های خونی جلوگیری كرده و همچنین به آسانی با عوارض ناشی از فشار خون بالا مبارزه می‌كند.

كرفس: حاوی موادی است كه به آن سالیدس (Pthalides) می‌گویند و موجب آرام و گشاد شدن ماهیچه‌های اطراف رگ‌ها می‌شود. با گشاد شدن رگ‌ها خون با فشار كمتری حركت می‌كند و فشار خون پایین می‌آید. علاوه بر آن، كرفس بسیار آرام‌بخش است و اگر مستعد ابتلا به استرس هستید، مصرف آن توصیه می‌گردد.

لوبیا: رژیم غذایی روزانه شما باید شامل انواع لوبیا (قرمز، لوبیا چیتی، لوبیا چشم بلبلی و ...) باشد. انواع لوبیاها سرشار از منیزیم و پتاسیم هستند كه فشار خون بالا را كاهش می‌دهند.

کلم بروکلی: حاوی تركیبات پتاسیم و همچنین كروم است كه با بیماری‌های قلبی و عروقی مقابله می‌كنند. كلم بروكلی كنترل كننده قند خون و میزان انسولین نیز می‌باشد.

شیر بدون چربی: شیر فاقد چربی اگر در رژیم غذایی روزانه باشد یکی از بهترین گزینه‌ها برای کاهش فشار خون است . شیر حاوی مقادیر زیادی کلسیم و ویتامین D است که کمبود آن منجر به فشار خون می‌شود. برای نتیجه موثر تر بهتر است همیشه شیر گرم بنوشید. باید مطمئن باشید شیر فاقد چربی باشد ، چرا که چربی منجر به افزایش فشار خون می‌شود.

گوجه‌فرنگی: حاوی مقادیر فراوانی لیكوپن است. این آنتی‌اكسیدان به‌طور قابل توجهی فشار خون را كاهش می‌دهد. همچنین غنی از كلسیم، پتاسیم، ویتامین‌های C,A و E و تمام مواد مغذی مورد نیاز برای جلوگیری از فشار خون می‌باشد.

غیر از غذاهای ذكرشده، تخم آفتابگردان، روغن زیتون، آوكادو، شكلات تیره و آب‌میوه‌های طبیعی مختلف در پایین آوردن فشار خون مؤثر هستند. بهتر است مصرف سبزیحات و میوه‌های غنی از پتاسیم و كلسیم را افزایش و مصرف غذاهای سرخ شده و نمك (حاوی سدیم) را كاهش دهید.

دکتر علیرضا معیری کاظمی در گفت وگو با ایسنا، درخصوص بیماری‎های زخم معده و پپتیک افزود: بیماری‎های زخم معده و پپتیک جز بیماری‎های بسیار شایع در جوامع ما هستند.

عضو هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی لرستان با بیان اینکه زخم‎های پپتیک شامل زخم‎های معدی و دوازدهه هستند، اظهار کرد: این بیماری‎ها از طریق علائم بالینی، فیزیوپاتولوژی و اقدامات درمانی تشخیص داده می‎شوند.

این متخصص بیماری‎های داخلی گفت: درد در قسمت فوقانی شکم، نفخ، سنگینی سردل، سوزش و ترش کردن در قسمت فوقانی و پشت جناغ سینه، ضعف، بی‎اشتهایی، کم‎خونی، تپش قلب، کاهش وزن، خستگی زودرس، کم‎حوصلگی و کم انرژی بودن از علائم زخم معده و پپتیک است.

وی ادامه داد: علائمی از جمله استفراغ، حالت تهوع، استفراغ‎های خونی و دفع مدفوع سیاه و قیری رنگ از علائم خطرناک این بیماری است.

دکتر معیری کاظمی با بیان اینکه بیماران به ویژه کسانی که سنشان بالاست با مواجه شدن با این‎ گونه علائم سریعاً به پزشک مراجعه کنند، تصریح کرد: استفراغ، استفراغ خونی، کاهش وزن، گیر کردن غدا هنگام بلع مواد غذایی در پشت جناغ سینه وغیره از جمله علائم آلارم یا هشداردهنده هستند که درصورت بروز چنین عواملی بیمار باید سریعاً به اورژانس انتقال داده شود.

وی یادآور شد: درصورتی که بیماران بین 40 تا 45 سال علائم هشداردهنده را نداشته باشند با انجام آندوسکوپی نوع زخم معده آنها تشخیص و در صورتی که علائم به صورت زخم معده شدیدتری باشد احتمال بروز سرطان معده وجود دارد. وی گفت: بیماری زخم معده علل میکروبی دارد و در مواردی نیز استفاده بدون تجویز پزشک از قرص‎های مسکن ضد التهاب، دیکلوفناک، ناپروکسن، ایندومتاسین و ایپوپروفن می‎توانند عوارض گوارشی را تشدید کند.

این متخصص بیماری‎های داخلی اضافه کرد: در برخی شرایط سنی خاصی، بیماران به استفاده از داروهای مسکن نیاز دارند و باید همزمان داروهای محافظت کننده معده نیز استفاده کنند که در این شرایط باید با پزشک معالج خود مشاوره کنند.

وی با بیان اینکه زخم معده و دوازدهه جز بیماری‎های شایع در همه جوامع هستند، ادامه داد: صنعتی شدن جوامع، وضعیت شغلی و استرس‎های شایع میزان بیماری‎های گوارشی را افزایش می‎دهند.

وی اضافه کرد :مصرف سیگار، مشروبات الکلی و استرس زمینه‎ساز بسیاری از زخم‎های پپتیک است.

معیری کاظمی توصیه کرد: افراد از مصرف قرص‎های مسکن به شکل بی‎رویه اجتناب و افرادی که دارای علائم هشداردهنده هستند حتماً با نظر پزشک دارو مصرف کنند.

وی بیان کرد: غذاهای خاصی در جهت ایجاد زخم‎های معده به شکل اثبات شده وجود ندارد و افرادی که از بیماری معده رنج می‎برند مصرف ترشیجات و ادویه‎جات می‎تواند علائم این بیماری را تشدید کند که توصیه می شود از مصرف این مواد اجتناب کنند.

عادات ناصحيح غذايي و همراه کردن بعضي از آن‌ها با هم قدرت جذب بعضي املاح و ويتامينها را کاهش مي‌دهد.
ميزان زيادي کلسيم و آهن وارد بدن شود اما ميزان جذب آن کمتر از ميزان وجود آن‌ها در غذا و بدن بوده و ميزان جذب آن‌ها بسيار کمتر خواهد شد.

عادات ناصحيح غذايي و همراه کردن بعضي از آن‌ها با هم قدرت جذب بعضي املاح و ويتامينها را کاهش مي‌دهد.

ماست از جمله لبنياتي است که براي بدن لازم و ضروري است، در عين حال گوشت نيز با پروتئين و ويتامين ۱۲ B موجود در آن از جمله مواد مورد نياز انسان است اما در صورت مصرف همزمان اين دو با هم، ميزان جذب آهن توسط بدن کاهش مي‌يابد.

دليل اين امر يکي بودن ناقل اين دو خوراکي است، خوردن گوشت و ماست با هم موجب مي‌شود ميزان زيادي کلسيم و آهن وارد بدن شود اما ميزان جذب آن کمتر از ميزان وجود آن‌ها در غذا و بدن بوده و ميزان جذب آن‌ها بسيار کمتر خواهد شد.

حتي‌الامکان بايد يک ساعت پس از مصرف غذاي گوشتي، ماست خورده شود و يا اگر به هر دليلي امکان خوردن ماست ساعاتي بعد از مصرف غذا نيست، بهتر است ابتدا غذا صرف شود و سپس در اتمام غذا، ماست بخوريد. در ‌‌نهايت نيز اگر کودکان يا افرادي که نمي‌توانند هر کدام از آن‌ها را به تنهايي مصرف کنند خوردن هر دو ماده با هم منع نمي‌شود.

حتماً می‌دانید که کمبود آهن برای بدن دردسر ساز می‌شود. به خاطر این که آهن یکی از عناصر مغذی و ضروری بدن است و متأسفانه بسیاری از مردم به اندازه‌ی کافی دریافتش نمی‌کنند.

اگر می‌خواهید بیشتر با این ماده‌ی معدنی آشنا شوید و بدانید کمبود آن باعث بروز چه مشکلاتی می‌شود مطالعه‌ی این مطلب را از دست ندهید.

اهمیت آهن در بدن

آهن یکی از عناصر مغذی و ضروری برای حفظ سلامت بدن است. آهن باعث تضمین عملکرد سلول‌های بدن می‌شود، تمرکز و حافظه را بالا می‌برد، انرژی بدن را تأمین می‌کند و به ساخت هموگلوبین‌های سلول‌های خونی کمک می‌کند. این سلول‌ها وظیفه‌ی انتقال اکسیژن به سمت بخش‌های مختلف بدن را بر عهده دارند. آهن افسردگی‌های شما را به دست فراموشی می‌سپارد. با این حال بسیاری از مردم در سرتاسر جهان به اندازه‌ی کافی از این ماده‌ی معدنی دریافت نمی‌کنند.

التهاب زبان، سرگیجه، سردرد، عدم حفظ دمای ثابت بدن، نفس نفس زدن، ناخن‌های شکننده، زودرنجی، تپش قلب یا ضربان نامنظم از عوامل احتمالی دیگری هستند

که نشان می‌دهند شما دچار کمبود آهن شده‌اید

به طور متوسط 20 درصد زنان آمریکای شمالی از کمبود آهن رنج می‌برند. البته باید توجه داشته باشید که رژیم غذایی نامناسب به تنهایی باعث کمبود آهن نمی‌شود. عوامل دیگری هم باعث بروز این مشکل می‌شود. واقعیت این است که برای مطمئن شدن از میزان کافی آهن در بدن باید دقت بیشتری داشته باشید. به عنوان مثال خانم‌هایی که در طول عادت ماهانه‌ی خود خونریزی زیادی دارند باید با پزشک مشورت کنند تا روش‌هایی مانند استفاده از قرص ضد بارداری برای کاهش خونریزی به کار ببرند. به خاطر اینکه آهن بدن با خونریزی از بین می‌رود و شما دچار کمبود آهن خواهید شد.

بیشتر خانم‌ها فکر می‌کنند نمی‌شود به اندازه‌ی کافی آهن جذب کرد

در طول دوره‌ی بارداری بدن به آهن بیشتری نیاز دارد و نمی‌توان برای جذب آهن کافی صرفاً به مصرف مواد غذایی بسنده کرد. اگر باردار هستید پزشک برایتان مکمل آهن تجویز خواهد کرد. البته این به نظر پزشکتان مربوط می‌شود شاید اصلاً نیازی نداشته باشید اما در حالت کلی اکثر خانم‌ها در این دوره به مکمل آهن نیاز پیدا می‌کنند.

افراد گیاه‌خوار که گوشت قرمز مصرف نمی‌کنند یعنی از مهم‌ترین منبع آهن محروم هستند باید میوه، سبزیجات و لوبیای بیشتری مصرف کنند تا بتوانند به اندازه‌ی کافی آهن جذب کنند. با این حال میزان کم خونی ناشی از کمبود آهن در بین گیاه‌خواران بیشتر از افراد معمولی نیست.

حواستان باشد اگر مواد زیر را در خود سراغ دارید احتمال دارد که دچار کمبود آهن باشید:

جذب ناکافی آهن:

کافی نبودن آهن می‌تواند به دلیل عدم مصرف مواد غذایی سرشار از آهن و یا مصرف مواد غذایی دیگری باشد که جلوی جذب آهن کافی را می‌گیرد. بیماری سلیاک یا عدم تحمل گلوتن و کولیت‌های مزمن همچنین می‌تواند به جذب آهن آسیب برساند به خاطر اینکه آهن بیشتر از طریق سیستم گوارشی جذب بدن می‌شود.

نتایج پژوهشی که در سال 2010 در International Journal for Vitamin and Nutrition Research به چاپ رسید نشان می‌دهد که چاقی مفرط نیز می‌تواند به جذب آهن آسیب برساند.

توجه داشته باشید که مصرف داروهای ضد اسید مانند رانیتیدین یا مصرف زیاد داروهایی مانند امپرازول یا ازومپرازول می‌تواند جلوی جذب آهن را بگیرد.

ورزش‌های شدید:

اگر به عنوان مثال خودتان را برای دوی ماراتون آماده می‌کنید احتمال دارد که میزان زیادی آهن را از طریق تعریق و ادرار از دست بدهید. توجه داشته باشید که دویدن همچنین می‌تواند باعث خونریزی دستگاه گوارش شود (که معمولاً دونده‌ها متوجه آن نمی‌شوند) و این مشکل نیز به از بین رفتن آهن بدن دامن می‌زند. شوک و ضربه‌هایی که در تماس با زمین و مدام به پاها وارد می‌شود یکی دیگر از عواملی است که باعث از بین رفتن خون و در نتیجه گلبول‌های قرمز می‌شوند. برای همین احساس خستگی بیش از حد یا پا درد می‌شوید. کفش‌های مخصوص دو با کفی‌های محکمی ساخته می‌شوند که جلوی این ضربه‌ها را می‌گیرند و از هدر رفتن خون جلوگیری می‌کنند.

اهدای خون:

اگر عادت به اهدای خون دارید باید به میزان آهن بدنتان توجه داشته باشید. سازمان خون کانادا میزان خونی که از اهدا کننده‌ها گرفته می‌شود را تعیین کرده و فقط افرادی را می‌پذیرد که به اندازه‌ی کافی آهن داشته باشند. خون دادن باعث می‌شود که میزان هموگلوبین کاهش پیدا کند اما بدن دوباره شروع به ساخت سلول‌های خونی می‌کند. توصیه می‌کنیم در روزهای بعد از اهدای خون حتماً به مدت چند روز مواد غذایی سرشار از آهن مصرف کنید. علاوه بر این اگر میزان آهن خونتان کمی پایین‌تر از حد نرمال است بهتر است بین دفعات اهدای خون فاصله بدهید.

رنگ پریدگی و احساس ضعف تنها علائم کمبود آهن نیستند

معمولاً در بیشتر موارد علائم کمبود آهن نامشخص است. معمولاً احساس خستگی مزمن و از دست رفتن قدرت بدنی از عوامل کمبود آهن هستند. علاوه بر این‌ها سندروم پاهای بی‌قرار نیز از علائم این کمبود محسوب می‌شوند. توجه داشته باشید که التهاب زبان، سرگیجه، سردرد، عدم حفظ دمای ثابت بدن، نفس نفس زدن، ناخن‌های شکننده، زودرنجی، تپش قلب یا ضربان نامنظم از عوامل احتمالی دیگری هستند که نشان می‌دهند شما دچار کمبود آهن شده‌اید. اگر دچار کمبود جزیی باشید احتمالاً علائم آن را احساس نخواهید کرد. آزمایش خون بدهید و از پزشک خود بخواهید تا میزان آهن بدنتان را مشخص کند. در این صورت خیالتان راحت خواهد شد.